Zapłodnienie in vitro to, innymi słowy, zapłodnienie pozaustrojowe. Gdy wszelki inne metody leczenia niepłodności zawodzą, in vitro może być jedyną szansą dla pary, by kobieta zaszła w ciążę. In vitro polega na doprowadzeniu do zapłodnienia komórki jajowej w warunkach laboratoryjnych. Gdy zaczyna ona się dzielić, zarodek przenoszony jest do ciała matki, a ciąża przebiega dalej w sposób naturalny. Co jeszcze warto wiedzieć o tej metodzie?
Metody zapłodnienia in vitro
Obecnie wyróżnia się cztery metody zapłodnienia in vitro. Pierwsza z nich, czyli in vitro IVF, polega na pobraniu płynu pęcherzykowego i wprowadzeniu do szalki z komórkami jajowymi plemników. Szalka trafia do inkubatora, a do zapłodnienia dochodzi samoistnie. Drugą metodą jest in vitro ICSI, czyli mikroiniekcja plemnika do komórki jajowej. W tym przypadku do komórki jajowej umieszczonej w szalce wprowadza się przy pomocy mikropipety wybrany plemnik. Trzecia metoda in vitro to IMSI, czyli docyplazmatyczne podanie wyselekcjonowanego morfologicznie plemnika do komórki jajowej. To metoda podobna to ICSI, jednak podawany plemnik jest uprzednio szczegółowo badany. Sprawdza się jego kształt oraz liczbę, jakość i rozmieszczenie wakuoli. Ostatnią metodą in vitro jest MESA-ICSI lub TESE-ICSI. MESA-ICSI polega na iniekcji plemnika pobranego z najądrzy, a TESE-ICSI – uzyskanego za pomocą punkcji jądra (w znieczuleniu całkowitym lub miejscowym).
Możliwości in vitro
Metodę in vitro wybiera się w zależności od wielu różnych czynników, lecz z założenia ma ona zniwelować problem z niepłodnością jednego z partnerów (np. gdy komórki męskie charakteryzują się obniżoną ruchliwością, umieszczenie metodą iniekcji plemnika w komórce jajowej rozwiązuje problem). Czasami jednak okazuje się, że komórki jednego z partnerów są całkowicie niesprawne. Wtedy rozwiązaniem może być użycie do zapłodnienia nasieniem dawcy lub komórek jajowych dawczyni. Oczywiście wszystko odbywa się zgodnie z procedurami, z którymi para starająca się o dziecko jest zaznajamiana w ciągu pierwszych wizyt.