Strona główna » Strefa wiedzy » Opis i przygotowanie do zabiegów » LAPAROSKOPIA (metodą tradycyjną)
Laparoskopia jest obecnie najczęściej stosowaną metodą operacyjno-diagnostyczną w ginekologii. Od dawna była wykorzystywana w celu diagnozowania różnych chorób mających swoją lokalizację w jamie brzusznej. Obecnie oprócz laparoskopii diagnostycznej coraz większego znaczenia nabiera laparoskopia operacyjna, dzięki postępującemu unowocześnieniu sprzętu. Tak zwany tor wizyjny pozwala uwidocznić cały zabieg na ekranie telewizyjnym z możliwością dokumentacji. Istnieje szereg odmian laparoskopów. Wszystkie one mają wspólną zasadę wprowadzenia do jamy brzusznej, poprzez niewielkie centymetrowe cięcie, sztywnej rury, która służy za drogę świetlną dla oglądanego obrazu.
Na czym polega laparoskopia?
W znieczuleniu ogólnym, po przygotowaniu (odkażeniu) pola operacyjnego, wykonuje się małe nacięcie w okolicy podpępkowej, przez które zostaje wprowadzona igła Veressa. Podaje się przez nią dwutlenek węgla mający na celu wypełnienie jamy brzusznej i uzyskanie tzw. odmy. Przez powyższe wkłucie, po usunięciu igły, wprowadzana jest kamera przekazująca obraz z wnętrza jamy brzusznej na monitor. W okolicy nadłonowej (na wysokości górnego brzegu owłosienia łonowego) pod kontrolą wzroku (monitor) wprowadza się do wnętrza jamy brzusznej tzw. troakary -rurki będące następnie prowadnicami dla mikronarzędzi chirurgicznych. Przebieg operacji widoczny jest na ekranie monitora. Kamera pozwala na uzyskiwanie zbliżeń operowanych organów, nieosiągalnych dla “gołego oka”. Umożliwia to zlikwidowanie nawet najmniejszych krwawień w obrębie pola operacyjnego, co jest istotnym elementem polepszającym jakość wykonanego zabiegu. W przypadku uzyskania materiału do badań histopatologicznych istnieje możliwość usunięcia go z jamy brzusznej, przez już istniejące drobne nacięcia skóry, bez konieczności ich poszerzania. Po zakończeniu operacji wypuszcza się z jamy brzusznej dwutlenek węgla a nacięcia zeszywa pojedynczymi szwami (usuwanymi po siedmiu dniach lub wchłanialnymi).
Laparoskopia przezpochwowa (w skrócie TVL), określana czasami jako hydrolaparoskopia, to metoda pozwalająca na wprowadzenie endoskopu przez tylne sklepienie pochwy do jamy brzusznej celem oceny narządów miednicy mniejszej. Nie wykonuje się więc nacięć powłok jamy brzusznej, a stosowany w tradycyjnej laparoskopii dwutlenek węgla zastępuje się niewielką ilością soli fizjologicznej. Dzięki czemu ewentualne dolegliwości bólowe są niewielkie i zwykle nie trwają dłużej niż jeden dzień. Nie ma również żadnych blizn, a ryzyko związane z powikłaniami jest znacznie mniejsze niż w tradycyjnej laparoskopii.
Jak laparoskopia przezpochwowa może pomóc?
Uważa się, że metoda ta ma większą czułość od tradycyjnej laparoskopii przy wykrywaniu patologii miednicy mniejszej (zwłaszcza w wykrywaniu endometriozy), pozwala wykrywać patologie błony śluzowej jajowodów, co jest niedostępne w tradycyjnej laparoskopii oraz pozwala wyjaśnić część przypadków niepłodności o nieznanej przyczynie.
Wartość diagnostyczna laparoskopii przezpochwowej w zakresie niepłodności wydaje się być większa niż laparoskopii tradycyjnej. W przypadku wykrycia endometriozy można precyzyjnie niszczyć najdrobniejsze ogniska endometriozy. Jeżeli zabieg jest wykonywany w zespole policystycznych jajników i istnieje potrzeba wykonania elektrokauteryzacji jajników, zabieg taki można przeprowadzić również drogą przezpochwową. Uważa się to za metodę bezpieczniejszą dla jajników. Podczas takiego zabiegu można również pobrać wycinki z ewentualnych wątpliwych zmian stwierdzonych podczas zabiegu.
Przygotowanie do Laparoskopii
Przewiń do góry